Bu cumleyi yazarken gulumsedim cunku bu postta "Uzun Hikaye" filminden bahsedecegim. Filmi az once izledim, filmin mi etkisi bilmiyorum ama kendiliginden bu cumleyi kurdum.
Instagramda dun sans eseri rastladim bu filmin ismine ve bugun izledim. Sicak ve samimi bir film, oldukca uzun sureli (120 dakika) olmasina ragmen surukleyiciydi ve benim gibi detaylari izlemeyi seven biri icin de oldukca keyifliydi. Bazi sahnelerde icim sizladi ama kesinle agir bir duygu somurusu yoktu filmde, bir yandan da tarihlerdeki rakamlar degisse de degismeyen zihniyetleri gosterdi bana. Filmin sonunda bende kalanlar; Kenan Imirzalioglu'nun gozlerini kisarak sicacik gulumsemesi, saka kusu, pencere onunu susleyen kupe cicegi ve uzun hikayeler yazmaya degen sevdalar.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder